خانه خدا

خانه خدا (نامی که من در کودکی به آن داده بودم)

سنندج

شهریورماه هشتاد و نه 

ادامه مطلب را ببینید

عسک از: رشاد 

بچه که بودم، پیش می آمد حداقل روزی یک بار از مقابل این خانه بگذرم. آن وقت ها فکر می کردم خانه خداست و پر از ارواح مردگان. داستان هایی که برای آن در ذهنم می ساختم درنوع خودشان محشر بودند. داستان هایی که هیچ وقت به روی کاغذ نیامد و برای کسی هم تعریف نکردم. به تدریج در ذهن خودم هم رنگ باختند. ولی یک چیز را فراموش نمی کنم و آن این که از مقابل آن به سرعت می گذشتم و وقتی زیر آن می رسیدم اصلن نگاهش نمی کردم. چرا که در غروبی پاییزی دو روح هم  زمان از دو پنجره کناری طبقه بالای آن به آسمان پر کشیدند و در آنی  چون  شهابی ناپدید شدند. هیچ کس این پرواز را ندید. فقط خودم دیدم. تنهای تنها.