درباره من
پیوندها
- بعد از بیست و سه
- کتابهایی که میخوانیم
- فیلمهایی که میبینیم
- یادداشت های شب مهتابی
- شاهنامه خوانی
- پلان های روزانه
- Shooting Star
- بخش تصویری مجله تایم
- عسک های قدیمی
- هم نورد
- صداهایی که می شنویم
- فوتوبلاگ رشاد
- عسک های قدیمی
- قصه شهر سنگستان
- گرفتن عسک خوب با موبایل - کلبه رایانه
- ارژنگ کامکار
- عسک های فرشته
- عسک های خبرگزاری مهر
- آه هایی که می کشیم
- یه درخت پر شکوفه
- انسی
- تماشا-عسک های نیره
- در سکوت
- تماشا
- Lehnert & Landrock
- کتاب دوست
- دانلود چهارصد هزار اثر از موزه ی متروپولیتن نیویورک
- عسک های واقعنی
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همه- باز هم ارغوان
- آغاز مردسه
- پامپاس
- یوسف آباد در سیزده بدر
- برفی دیگر
- کبوتران جهان آرا
- پاییزی دیگر
- ماه شب پانزده
- کلاغ و سیگار؟
- این چیه؟
- چشمه ی شهری
- نیلوفر زندانی
- مادر و سه فرزند
- نیلوفرهای اهلی
- بولوار میرداماد
- ممد هستی و می بینی ...
- پارک لاله
- گل و بادیگاردها
- سینوس، آبشار طلا و کرونا
- آبشارطلا
- نوروزی دیگر در محله
- ماه یا خورشید
- میدان فاطمی
- ویروس چینی
- بهار آمد
- تگرگی بر سر کرونا
- روزهای آخر اسفند
- سایه ام در نطنز
- سایه ام در آب رو
- بالاخره برف
- پرنده ها به تماشای بادها رفتند *
- یاران دبستانی
- پارک لاله
- عطار
- تهران - سوم فروردین
- در راه هینزا
- باز هم سایه
- آسمان ابیانه
- روزی که رفت
- تاسیان
- کریسمس 2017
- پاییز نود و شش
- دیروز
- والدین شلخته
- ترافیک دلپذیر
- کرشت
- ممد نبودی ببینی .........
- سبز و بفنش
- نوروز نود و شش خورشیدی
- عاشقانه ای در کوهین
نویسندگان
- محسن مهدی بهشت 361
- فرناز 53
- نیره 4
بایگانی
تقویم
اردیبهشت 1403| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 |
جستجو
آمار : 322061 بازدید
Powered by Blogsky
محسن مهدی بهشت
شنبه 22 آبان‌ماه سال 1389 ساعت 00:12
اعتراف می کنم تا حالا میز کاری چنین ندیده بودم.
و این یعنی آخر Paperless
حالا فهمیدم جملات این آقای رشاد چرا اینقدر پر از صفا و سادگی است ،این میز کار دومی است که من به زیبائیش حسودی میکنم ،اولی میز کار مرتب محسن بود
این میز کار و این فضا از رفتن میگه .
این گیاه با ریشه هاش از موندن .
اینجوریهاست که آدمها با تضادهاشون زندگی می کنند : این روزها .. یه روزائی .. یه روز دیگه و روزای دیگه .
خوشا به حالشون..
اولا نمی‌دونستم سلیقه‌ام در دنیای مجازی بیشتر مورد قبول است. دوم. این تنها چیزی است که در دنیا دارم.
ضمنا سرکار خانم پروانه عزیز، حاضرم این تنها داراییم را با یک هفته زندگی بدون تنش روزمره عوض کنم.
بعد از اون آرامش عصرگاهی این آرامش خانگی هم دیدنی و دوست داشتنی است.
رشاد گرامی
من در این عکس آرامش کامل می بینم.
بدون تعارف، کامنت‌های دوستان مجازی (نیلوفر، فرناز، پروانه، و شهرزاد) و دوست قدیمی محسن (که فکر میکنم لااقل ده سالی هست همدیگر را ندیده‌ایم) در یکی از «دِد»ترین دوره‌های زندگیم کلی خوشحالم کرد. از همه متشکرم.
قصد این وبلاق های وزین هم جز این نیست.