عسک‌هایی که می‌گیریم

هاجر خاتون

آرامگاه هاجر خاتون

سنندج - شهریورماه هشتاد و نه

عسک از: رشاد

محسن مهدی بهشت چهارشنبه 29 دی‌ماه سال 1389 ساعت 00:51

نظرات 6 + ارسال نظر

محسن چهارشنبه 29 دی‌ماه سال 1389 ساعت 09:48 http://ketabamoon.blogsky.com

از این پارچه های آویزان فهمیدم که من آن روز در آن بازارچه چرا هاجر خاتون را ندیدم. چرا که این آرامگاه در میان کلی پارچه بوده و گمشده بوده. پارچه هایی که در دور و برش هزاران زن می دیدی که داشتند آن ها را ورق می زدند.
تو چه طور توانستی تا عمق این بازارچه نفوذ کنی؟

فرناز چهارشنبه 29 دی‌ماه سال 1389 ساعت 19:31 http://farnaz.aminus3.com/

اسباب دق مرگ !!
می دونی چی ؟ اون پلاستیک لعنتی .. اون اعلامیه های ...
{ ... } اما این پارچه ها زیبا هستند اونجا . برای من نمی دونم به درستی یا به غلطی !! تداعی لباسهای زیبای سنتی خانم های کرد رو داره ... پرچین و لغزنده و درخشان . زن . حس زن .

این هاجرخاتون در بازاری که فقط از این پارچه ها می فروشند و سایر آویزهای لباس کردی -زنانه- گم شده.

پروانه پنج‌شنبه 30 دی‌ماه سال 1389 ساعت 08:21

خوش به حال کردها که لباساشون رنگی رنگیه!

لباس همه اقوام ایرانی رنگی رنگیه.
آذری ها و ترکمنها و بلوچ ها و بختیاری و ........

فرناز پنج‌شنبه 30 دی‌ماه سال 1389 ساعت 12:29 http://farnaz.aminus3.com/

یعنی من اشتباه می کنم که فکر می کنم یک کامنت تایید نشده این پشت دارم ؟

اشتباه نمی کنید. من از دیروز تا به حال به این درگاه نیامده بودم.

دل آرا جمعه 1 بهمن‌ماه سال 1389 ساعت 20:59

فرناز نگو، همه ی قشنگی و طبیعی بودنش به همین آت و آشغال های دورشه، ایناست که حس زندگی و جریان داشتنش رو توی امامزاده زنده می کنن.
می گم زنده موندن چون تا به حال امامزاده ی انقدر زنده ای ندیده بودم، یه جوری بود که تقدسش باعث نمی شد فضا سنگین بشه. یه حس خوبی. وسط پارچه و لباس و رفت و آمد و مرده و زنده و تبلیغ و جدید و قدیم.
اگه اینا رو از دورش حدف کنیم، حسش از بین می ره.