پانزدهم خرداد ماه شصت و سه

پانزدهم خرداد ماه شصت و سه

عسک از: خودم (محسن)

پدر و مادر پیری داشتند. یکی از شاگردانم می گفت: این دو سالها بچه دار نمی شدند تا این که بعد از ده پانزده سال زندگی زناشویی خدا این دوقلوها را به آن ها داد. که امروز هم هر دو را از آن ها گرفت. پدر زیر درختی به فاصله سه چهار متری از زن و دو پسرش نشسته بود. هاج و واج به آنها نگاه می کرد. اصلن گریه نمی کرد. هر از گاهی سربندش را به زمین می زد ولی بلافاصله آن را بر می داشت و دوباره بر سرش می گذاشت. زنش را نگاه می کرد. زنی که میان دو جنازه در کفن پوشیده و هر دو نه ساله نشسته بود. دانش آموزان کلاس سوم ابتدایی که دبستانشان بمباران شده بود. او هم گریه نمی کرد. بر روی کفن ها مشت می زد و فریادش در سرتاسر سلیمان بگ شنیده می شد. فریادی که آسمان سلیمان بگ را به هراس انداخته بود. سلیمان بگی که آن روز سرتاسر شیون و زاری بود. روزی که بانه بیش از هزار نفر کشته داد. زن فریاد می زد:

برای کدام تان گریه کنم؟ و با مشت بر روی یکی از آن ها می زد و می گفت:

برای تو؟

و آن گاه بر روی سینه ی دیگری می کوفت و می گفت:

یا برای تو؟

..............

و من حیران در این بودم که این دو چرا با فرزندانشان نمردند؟ مگر نه این که بیش از هزار تن در این حادثه جان باختند؟ و چرا این دو زنده ماندند؟

سینه ای ترکش خورده دیدم. قلب پاره شده را می دیدم. با خودم گفتم: آیا تیرهایی که به قلب ها شلیک می شوند، برای گواهی یک شکست عشقی، همین کار را با قلب می کنند، یا فقط در نقاشی ها آن ها را می بینیم؟ هرچند آن ها فقط یک شکاف شکسته ایجاد می کنند و این یکی، قلب را  متلاشی کرده است.

در سرم مدام نیما می خواند که:

به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را؟

چیزی که همیشه و هنگام ناچاری با خودم زمزمه می کنم.